در روایات اسلامى به طور وسیع و گسترده از کفران نعمت و زشتى و آثار شوم آن و از زیبایى شکر و برکات جالب آن بحث شده است. خداوند به هر شخص نعمتهای زیادی عطا کرده است و اگر آن شخص به جای شکرگزاری، کفران کند، خداوند نیز نعمتهایش را از وی سلب میکند.
ناسپاسی در مثال کوچک از شخصی که در حق شما لطفی انجام داده سبب دل آزردگی وی شده و دفعات بعد سعی میکند لطفی به شما نکند. ترس بزرگی است که خداوند مهربان از انسان آزرده شود و نعمتهایش را از او بگیرد. شکرگزاری به صورت کلی نیز به انسان حس رضایت میدهد و سبب رشد مثبتاندیشی در وی میشود. با ناسپاسی و غر زدن در عوض به صورت مداوم حس بد و نارضایتی را به خود میدهد و سبب رشد منفینگری درون خود میشود.
منفینگری و ندیدن نکات مثبت زندگی میتواند منشا بسیاری از مشکلات روانی و افسردگیها باشد. گاها ممکن است مواردی که شخص از آنها نارضایتی داشته اصلا وجود نداشته باشند و فقط حاصل منفینگری وی باشد. یک انسان شکرگزار، قدر داشتههای خود را میداند و بیشتر از آنها مراقبت میکند. او نیز برای جامعه مفیدتر است و حس خوبی را به افراد جامعه منتقل میکند.
چند حدیث دیگر درباره شکرگزاری
پیامبر اکرم (ص) | الامالی ص۴۵۰
اَسْرَعُ الذُّنُوبِ عُقُوبَةً كُفْرانُ النِّعْمَةِ
گناهى كه زودتر از همه گناهان عقوبتش دامان انسان را مى گيرد كفران نعمت است
امام علی (ع) | مستدرک الوسائل
كُفْرُ النِّعْمَةَ مُزيْلُها وَ شُكْرُها مُسْتَديمُها
ناسپاسى نعمت آن را از بين مى برد، و شكر نعمت سبب دوام آن است.